بر در و دیوار شهر نوشته‌اند: لطفاً سکوت کنید، کودکان مشغول کارند.
ما نمی‌خواهیم سکوت کنیم. ما می‌خواهیم حرف بزنیم حتی به اندازه پانزده کلمه حرف حساب. شاید توانستیم پانزده سال از دوران خوش کودکی را نجات دهیم.
ما سکوت نمی‌کنیم. ما می‌بینیم. ما می‌شنویم. ما می گوییم. ما می‌نویسیم.
بگذار اگر قرار است قلم به سویی بچرخد، کلیدی باشد که در قفل زنگ زده کودکان کار بچرخد.
می‌گویند نویسنده هیچ تعهدی ندارد، قلم رسالتی ندارد اما قلم اگر رسالت نداشته باشد، دیگر چه فرقی میان نویسنده و صنعتگر؟
باید نوشت. باید سکوت بشکند حتی به میزان پانزده کلمه حرف حساب.
علیرضا لبش